 Het is de tijd van de nieuwjaarsbijeenkomsten: borrels van zakelijke netwerken en bedrijven, bijeenkomsten met familie of een nieuwjaarsviering van de vereniging. Mooie gelegenheden om nieuwe mensen te leren kennen of bekenden weer eens te spreken.Heel eerlijk: vroeger ging ik ze het liefst allemaal uit de weg en nu voel ik me bij sommige van dergelijke bijeenkomsten nog steeds niet op mijn gemak. Veel introverte en hooggevoelige mensen vinden het - met mij - niet de fijnste plek om te zijn.
Eén van de aspecten die het voor mij lastig maakt, is het gevoel bekeken en beoordeeld te worden. Ik kijk dan als het ware door de ogen van de ander. ‘O jee, hij kijkt naar mijn haar, zit het soms niet goed?’ is dan nog een redelijk onschuldige gedachte. Waar ik meer last van heb, zijn de oordelen die ik over mezelf projecteer op de ander. Gedachten als ‘hij vindt me natuurlijk niet goed genoeg’, ‘zij zal wel denken: hoezo doe jij dat werk, kun jij dat wel?’, ‘hij vindt het natuurlijk stom wat ik allemaal zeg’. Dat maakt dat ik me bekeken en beoordeeld voel en eigenlijk het liefst weg wil... Ik weet intussen dat er verschillende mechanismen spelen, die allemaal om te keren zijn. In de eerste plaats zijn het ‘maar’ mijn gedachten en ben ik het dus vooral mezelf moeilijk aan het maken op dat moment. Ehhh… ik, mijn gedachten en mezelf? Tja, ik ben dan inderdaad vooral met mezelf bezig. Hoewel het wel anders lijkt, ik denk immers voor de ander. Wat verder speelt is dat ik mezelf kan verliezen en mijn gesprekspartner veel te dichtbij laat komen en helemaal in mijn ‘energieveld’ zit. Dat kan heel erg vermoeiend zijn. Soms is het gesprek zo ongemakkelijk dat ik mezelf erin verlies. Vanuit de oordelen die ik projecteer ben ik dan geneigd te gaan ‘blaten’, om maar te bewijzen dat ik het wel kan, dat ik echt wel ervaring genoeg heb en goed genoeg ben. En dat heeft niets te maken met oprechte trots op mezelf. Het lastige daarvan is, dat ik mezelf wijs kan maken dat het een leuk gesprek is en dat ik een goede indruk achter laat. Tja, ik heb inderdaad wel een indruk achter gelaten, maar zeker niet die van wie ik werkelijk ben. Er zijn verschillende dingen die mij helpen als ik me bekeken voel. Allereerst gaat het er natuurlijk om me bewust te zijn van mijn gedachten, gevoel en gedrag. Het helpt om mijn gedachten te verplaatsen van mezelf naar de ander en oprecht te luisteren. Verder voel ik me anders als ik stevig op mijn voeten ga staan, een denkbeeldig hekje om me heen plaats en me met mijn ademhaling focus op het centrum van mijn lijf. Tot slot probeer ik mijn gesprekspartner te laten ervaren waar ik goed in ben, in plaats van erover te praten. Door oprecht te luisteren en in kwetsbaarheid mijn ervaringen te delen. De keren dat het me lukt om het gevoel van bekeken worden om te keren, word ik niet meer bekeken, maar word ik gezien, gezien zoals ik werkelijk ben, mijn unieke ‘ik’ met mijn kwaliteiten, mijn kwetsbaarheden en zonder oordeel. En de mooiste bijeenkomsten zijn die waar ik zelf met de juiste mindset binnen stap en ik meteen gezien in plaats van bekeken word. Ach, en soms heb ik ook gesprekspartners die het me wel erg lastig maken en me echt niet kunnen zien. Als het me dan niet lukt het te keren, gaat het me steeds gemakkelijker af om het gesprek af te ronden en naar een andere ontmoeting op zoek te gaan. Bij van harte ondernemen gaat het ook om jezelf laten zien, zorgen dat je gezien wordt om wie je bent. Wil je een keer ervaren hoe wij je daarbij helpen? Kom dan meedoen met een gratis proefworkshop of kom veilig kennismaken bij onze eigen nieuwjaarsbijeenkomst op 25 januari a.s. Op de site vind je alle informatie. Je bent van harte welkom!
0 Opmerkingen
Laat een antwoord achter. |
|
